نقش شهر آموزش محور در مدیریت مشارکتی

شهر به عنوان بزرگ‌ترین دستاورد بشر، علاوه بر در اختیار قراردادن امکانات و الزامات زندگی، می‌باید، با آموزش، شهروند را برای بر عهده گرفتن نقش مناسب و مثبت در صحنه حیات شهری، آماده نماید. با پررنگ شدن میزان آگاهی افراد در شیوه زندگی، نیاز مبرم شهروندان به آموزش‌های ضمن زندگی را چندین برابر شده است. اما این نیاز به یادگیری نمی‌تواند فقط در قالب آموزش‌های رسمی خلاصه شود بلکه نیاز است تا این آموزه‌ها به شیوه‌هایی خلاق در هرلحظه در اختیار شهروندان قرار گیرد. شهروند آموزش دیده می‌تواند با آموزش‌های مؤثر شهری، تأثیرات متعددی را بر تحول اجتماعی شهر بگذارد. در این مقاله در راستای دستیابی به اصول پایه شهرهای آموزش‌دهنده و ارزیابی معیارهای آن ابتدا به تعریف دقیقی از مفاهیمی همچون آموزش می‌پردازیم و به تأثیر آموزش در جامعه و چگونگی ارتباط آموزش و عملکرد آن با فضاهای شهری و نقش آن در مشارکت شهروندان در فضاهای شهری خواهیم پرداخت تا تعریفی جامع از شهر آموزش‌دهنده ارائه نماییم. لذا این مقاله درصدد آن است که از روش تحقیق ترکیبی (توصیفی- همبستگی) به اصول معیارهای فضاهای آموزش‌دهنده در شهر بپردازد. واز این روی به اصول جدیدی در انتظام کالبد شهری و باز تعریف نقشی نوین برای فضاهای شهری با رویکرد آموزش دهندگی می‌رسیم.